Een ode: hoe hoort het eigenlijk?
Design lost problemen op, schrijft een bepaald verwachtingspatroon voor of verleidt tot gedrag. Het zijn designkeuzes ingefluisterd door de maatschappij of geeist vanuit de overheid. En soms worden die mooi ontworpen plannen ook doelbewust genegeerd, of tot een andere actie aangezet. Denk bijvoorbeeld aan de befaamde olifantenpaadjes.
De kans is groot dat jij vandaag zonder knipperen de tafel dekte met een mes en vork. Een gewoonte die iemand ooit heeft bestempeld als ‘hoe het hoort’. Een ander persoon bedacht dat je met een vork met vier tanden je eten veel efficiënter kan prikken dan met twee. En hoewel we roken massaal afkeuren, veranderen asbakken in gewilde verzamelobjecten. Objecten evolueren met ons mee. Ze verleiden ons tot een nieuw soort gedrag; een nieuw ‘normaal’ zoals het afgelopen jaar vaak klinkt.
We leven in een tijd waarin onze objecten ons gaan overleven. Een tijd van overvloed, waardoor we onze verbinding met onze spullen steeds meer lijken te verliezen. In die zin lost design niet langer altijd problemen op, maar is het onderdeel van het probleem. Tegelijkertijd zijn er meer bijzondere objecten in omloop dan ooit. Je moet ze alleen wel weten te vinden.
Daarom ga ik ook op Instagram voor je op zoek naar hoe het hoort, wie er achter steekt en waarom een object is ontworpen. Met vintage en designvondsten die jij dan weer in huis kan halen. Of je nu het spuuglelijk of briljant vindt, het verhaal geeft je ogen de kost. Beloofd. Want wie het verhaal weet, gaat dat ook meer waarderen.
Dat zijn vintage vondsten met verhalen, van bijzondere objecten tot complete glasserviezen. Een ode aan concepten, zoals je van mij gewend bent.
Groet,
- Lotte
Nu te koop op @nouveau.niche op Instagram.
& meer: de lessen van Groskamp-Ten Have
Jort Kelder dook al eerder in de lessen van etiquette-expert Amy Groskamp-Ten Have. Na de jaren ’50 was er een grote herijking van hoe we ons dienen te gedragen in sociale situaties. Herkenbaar, want na ruim een jaar lockdown moeten we onszelf en onze leefregels toch opnieuw uitvinden. Wat hij niet deed was kijken naar de designcontext van de benodigde objecten.
Zo blijk je volgens Groskamp-Ten Have alleen losse suiker te mogen serveren bij thee. Bij koffie slechts suikerklontjes of kandij. Dat verklaart de suikerstellen met een kommetje, roomkan en suikerstrooier en het bestaan van speciale suikerlepels en zilveren tangen voor de suikerklontjes. Het boek - de herziende versie van 1970 - is overigens erg vermakelijk, zo schrijft Groskamp-Ten Have onder andere voor “Wie vaak koffie- en theebezoek heeft en graag als goede gastvrouw bekend wil staan, zou kunnen overwegen een klein kaartsysteem op te zetten. Noteer bij de namen van vrienden en kennissen hoe ze hun thee en koffie drinken.” Daar heb ik naast bovenstaandeGero Zilmeta koffiekanook nog wel een leukeRolodexvoor.;)
